ΑΛΕΞΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ «ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΤΡΩΝ»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 

ΣΤΗΝ «ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΤΡΩΝ»

Δημοσιογράφος Θαν. Κολλιόπουλος

1.Κύριε Μητρόπουλε, όλο και περισσότερο πυκνώνουν οι φωνές πνευματικού κόσμου εναντίον του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης. Είναι αλήθεια ότι αυτά που αποκαλύπτονται έχουν όντως συμφωνηθεί από την Ελληνική Κυβέρνηση;

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση και το μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, κατά την προμνημονιακή περίοδο, ώστε να αντιμετωπίσει επικοινωνιακά την αποδοχή του από το λαό. Οργάνωσε μια καταιγιστική δημοσιολογία περί της επικείμενης πτώχευσης, ανέπτυξε τη θεωρία του Τιτανικού που βυθίζεται, συκοφάντησε τον λαό ως ένοχο πληθυσμό μιας διεφθαρμένης χώρας. Έτσι, έδωσε λαβή στα ξένα ΜΜΕ, αλλά και στις κυβερνήσεις της ΕΕ, να επιτεθούν στον ελληνικό λαό και να τον χαρακτηρίζουν «τεμπέλη» που ζει με δανεικά. Απέκρυψαν ότι είναι ο πιο εργατικός λαός στην Ευρώπη και ότι αν τα εργασιακά συστήματα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα ήσαν οργανωμένα από την πολιτική λειτουργία με τις βέλτιστες μεθόδους και τους αρίστους λειτουργούς, τότε η παραγωγικότητά του θα ήταν η υψηλότερη του κόσμου. Αυτό ήταν το πρώτο στάδιο «του δόγματος του σοκ», που εφαρμόζεται και στην Ελλάδα, μετά την εφαρμογή του σε μια σειρά από άλλες χώρες, όπως αποκαλύπτει και η Καναδή διάσημη ερευνήτρια και καθηγήτρια Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ». Οι λαοί που το υφίστανται, καταπτοημένοι, ένοχοι και παραιτημένοι, δεν αντιδρούν στη λήψη μέτρων, που ήταν αδιανόητο να ληφθούν υπό άλλες φυσιολογικές συνθήκες. Το εκδικητικό νεοφιλελεύθερο πρόταγμα παραδίδει έτσι στις Αγορές τα κύρια μορφώματα του δημοσίου πλούτου και της Κοινωνικής Οικονομίας.

Η επικοινωνιακή αυτή εκστρατεία, που έγινε εν ονόματι «της σωτηρίας της πατρίδας» και απαξίωσε όλες τις άλλες προσφερόμενες εναλλακτικές λύσεις για την ανανέωση των ομολόγων του δημοσίου χρέους, επέβαλε τις επιλογές της για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Αλλά, όπως όλα τα μεγάλα ψεύδη, έτσι και η περί του Μνημονίου παραπλάνηση αρχίζει να ξεφτίζει. Όταν οι πολιτικές που εφαρμόζει έχουν αποτύχει ακόμη και στις κύριες οικονομετρικές τους προβλέψεις (ύψος πληθωρισμού, ύφεσης, ανεργίας κ.λπ.), τότε και η επιρροή της μνημονιακής δημοσιολογίας συρρικνώνεται. Με τη βοήθεια όλων μας, που επί ένα χρόνο τώρα αποκαλύπτουμε τις προβλέψεις του Μνημονίου και των νόμων που ψηφίστηκαν κατ’επιταγήν του, δημιουργείται αργά μα σταθερά, μια νέα συνειδητοποίηση στο κοινωνικό σώμα. Όλοι πλέον μαθαίνουν ότι με το άρθρο 14 παρ. 5 της Δανειακής Σύμβασης η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας και της δημόσιας περιουσίας. Αυτό είναι πρωτόγνωρο για Διεθνή Σύμβαση. Επί των ζητημάτων των δανείων εφαρμόζεται το Αγγλικό Δίκαιο (που είναι το Δίκαιο του δανειστή). Απαγορεύεται στη χώρα να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις, εκτός ΕΕ για την ανανέωση των ομολόγων του δημοσίου χρέους και την οικονομική ανάπτυξη. Πειθαναγκάζεται να διαλύσει τα συστήματα σταθερής και ασφαλισμένης εργασίας και να συρρικνώσει έως των ορίων της φτώχειας τις παροχές του Ασφαλιστικού Συστήματος. Το Μνημόνιο δεν αφήνει αλώβητη ούτε την Υγεία, ούτε την Παιδεία, ούτε την Αυτοδιοίκηση και κανέναν άλλο κλάδο δημόσιας και ιδιωτικής δραστηριότητας. Εάν σε όλα αυτά προστεθούν και οι αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις για την ψήφιση του Μνημονίου (που ενώ δεν είναι τυπικά μια Διεθνής Σύμβαση, εν τούτοις ουσιαστικά αναλαμβάνονται δι’αυτού πολλές δεσμεύσεις της χώρας και έπρεπε να ψηφιστεί με αυξημένη πλειοψηφία), τότε είναι απολύτως φυσικό να εξοργίζονται όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι και κυρίως οι νομικοί για τη θεσμική αυτή υποχώρηση, αλλά και όλοι οι πολίτες που υφίστανται τις συνέπειες των πολιτικών της απορρύθμισης. Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

2.Πώς ερμηνεύετε την πρόσφατη παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού κ.Σημίτη που ζήτησε αναδιάρθρωση του χρέους τώρα;

Η παρέμβασή του δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ασχέτως αν ξάφνιασε δυσάρεστα την κυβέρνηση. Ο κ.Σημίτης υπήρξε ο πρωτεργάτης της ένταξης της χώρας μας στην ΟΝΕ και των μεθοδεύσεών της. Δεν είναι μόνος, δηλαδή την άποψή του συμμερίζονται και άλλοι εντός του εκσυγχρονιστικού ρεύματος. Εξάλλου γνωρίζει καλά τα κυοφορούμενα στους διαδρόμους της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής και κυρίως τα σχεδιαζόμενα από τη Γερμανία. Ανεξαρτήτως αν κάποιος διαφωνεί ή συμφωνεί μαζί του, η αναδιάρθρωση είναι ένα ζήτημα που θέλει πολύ μεγάλη προσοχή και ακόμη μεγαλύτερη προετοιμασία. Έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι «..η Ελλάδα με το δάνειο των 110 δις ευρώ εξοφλεί παλαιούς ιδιώτες ομολογιούχους, δημιουργώντας νέες υποχρεώσεις προς την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, τις οποίες θα εξοφλήσει στο μέλλον…», καταρρίπτοντας τον ψευδή ισχυρισμό ότι δήθεν δανειστήκαμε για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις. Όπως είναι βάσιμη και η άποψή του ότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να αναδιαρθρωθούν τα νέα δάνεια «γιατί προέκυψαν από αιτήματα της Ελλάδας για βοήθεια και συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεών της…». Όπως επίσης είναι βάσιμο αυτό που ισχυρίζεται ότι όσο καθυστερεί η αναδιάρθρωση, τόσο αυξάνεται το χρέος που δεν μπορεί να αναδιαρθρωθεί. Νομίζω ότι προαναγγέλλει την κατεύθυνση που οι Γερμανοί θα δώσουν στα πράγματα, όταν η έκθεση για το χρέος και την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας θα παραδοθεί στον κ.Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η λύση όμως δεν είναι αυτή.

Η διέξοδος θα δοθεί όταν απαλλαγούμε από το Μνημόνιο, προτού η παράδοση του εθνικού πλούτου στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο δημιουργήσει αμετάκλητες εθνικές και κοινωνικές ζημίες.

Μετά από εκλογική διαδικασία, όπου θα προβληθούν ελεύθερα και ισότιμα τα προτεινόμενα εναλλακτικά σχέδια σωτηρίας, πρέπει να συγκροτηθεί νέα διευθύνουσα πολιτική διαπραγματευτική ομάδα που δεν μετείχε στις κρισιακές αποφάσεις και επιλογές, αλλά ούτε άσκησε μέχρι τώρα κομματική, πολιτική ή διαχειριστική εξουσία.

Αυτή η ομάδα, με τη δύναμη της νωπής λαϊκής εντολής, θα απαιτήσει από τους ευρωπαίους εταίρους τη διαγραφή μεγάλου μέρους του άδικου, παράνομου, επονείδιστου και κυρίως τοκογλυφικού και καταπλεονεκτικού χρέους, που προέρχεταικαι από τα προγράμματα εξαγοράς των κυβερνήσεων από τις κεντροευρωπαϊκές βιομηχανίες, αλλά κυρίως από τη λειτουργία των κανόνων της ενιαίας Αγοράς και του Συμφώνου Σταθερότητας.

Παράλληλα, θα πρέπει να απαιτήσει φτηνό και άνετο δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλαδή ίση μεταχείριση με αυτή των εμπορικών Τραπεζών. Η έκδοση νέων ομολόγων μακράς διάρκειας λήξης, που θα αντικαταστήσουν τα ήδη «κολοβωμένα» ομόλογα του δημόσιου χρέους, καθώς και η χρήση αναπτυξιακών ευρωπαϊκών και εσωτερικών ομολόγων, θα διευκολύνει την αναπτυξιακή διαδικασία. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να γίνει αγώνας επί ευρωπαϊκού επιπέδου για την αλλαγή των κανόνων της Αγοράς και την αντικατάσταση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας με ένα νέο Σύμφωνο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Συνοχής.

Τα πρώτα αυτά μέτρα πρέπει να απαιτηθούν με ανυποχώρητη βούληση και η ελληνική κοινή γνώμη να προετοιμαστεί, σε περίπτωση μη αποδοχής τους, για ένα δεύτερο στάδιο ρήξεων με τις έννοιες και τις ψευδαισθήσεις της ΟΝΕ και του ευρώ, που -όπως είναι σήμερα- αποκλείουν τη σχετικά αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας, η οποία μπορεί να αντιμετωπίσει οριστικά και τα δημοσιονομικά προβλήματα. Έχει μεγάλη σημασία να εξειδικευθούν και να γίνουν αποδεκτά από το λαό τα ενδεχόμενα στάδια ενεργειών και ρήξεων που μια νέα και με ισχυρή λαϊκή βούληση διαπραγματευτική ομάδα πρέπει να ακολουθήσει.

3.Η εμφανής πλέον αποτυχία των πολιτικών του Μνημονίου θα προκαλέσει στο εγγύς μέλλον κοινωνικές εντάσεις, που θα συνεπιφέρουν και πολιτικές αλλαγές;

Όλες οι δημοσκοπήσεις που παραγγέλλει το μνημονιακό μπλοκ δείχνουν ότι το 85-90% του λαού πιστεύει ότι η κατεύθυνση που ακολουθεί η χώρα είναι λανθασμένη και ότι η προσωπική και οικονομική κατάσταση κάθε πολίτη θα χειροτερέψει. Όλοι οι Έλληνες είναι βαθιά απογοητευμένοι και απαισιόδοξοι. Σ’αυτό το κλίμα είναι αδύνατον να εφαρμοστούν περαιτέρω τα προβλεπόμενα από το διαρκώς και προς το χειρότερο επικαιροποιούμενο Μνημόνιο. Παρά τις παραπλανητικές προσεγγίσεις και τις σκόπιμες διαρροές και συκοφαντίες που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το ζήτημα, οι Έλληνες, οιασδήποτε κομματικής απόχρωσης και καταγωγής, δεν εγκρίνουν την εκποίηση του άυλου και υλικού πλούτου που μας παρέδωσαν οι αιώνες.

Επομένως, την απογοήτευση αυτή θα την διαδεχθεί σε λίγο η οργή και η κινητοποίηση. Ο ελληνικός λαός θα υπερασπιστεί την πνευματική και υλική υπόστασή του σ’αυτή την ευλογημένη γωνιά της Μεσογείου και θα αντιταχθεί στην παράδοσή της στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Ήδη, ακόμη και μνημονιακές κοινοβουλευτικές δυνάμεις, παίρνουν τις αποστάσεις τους από την κυβερνητική πολιτική. Αυτό θα οδηγήσει σε κοινοβουλευτική ασφυξία που, με τη βοήθεια των λαϊκών αντιδράσεων, θα προξενήσουν μεγάλες ανακατατάξεις στο πολιτικό εποικοδόμημα. Αυτό συμβαίνει πάντα: όταν αλλάζουν οι παραγωγικές σχέσεις από την κατάρρευση ή την αλλοτρίωση των συντελεστών της παραγωγής, τρίζουν τα θεμέλια του πολιτικού-θεσμικού εποικοδομήματος. Ο χρόνος αυτός θα είναι θερμός και αναμένονται σοβαρές αλλαγές. Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να ελέγξει, με προκατασκευασμένα σχήματα και δομοκρατικές αντιλήψεις, το δρόμο που θα πάρουν οι λαϊκές κινητοποιήσεις.

Μακάρι να υπάρξει ένα ενωτικό πολιτικό υποκείμενο, που θα υποστασιοποιήσει τη λαϊκή οργή και θα οργανώσει τις εναλλακτικές λύσεις σε ένα πειστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Προς αυτόν τον στόχο ήδη εργαζόμαστε.-

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ Π.Γ. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Λανθάνουσα νεοαποικιοκρατική πίεση σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου

ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΣ

Έμμεση παραδοχή της εκβιαστικής πολιτικής που εξακολουθεί να ασκεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) σε βάρος της Ελλάδας (αλλά και της Κύπρου), πέντε χρόνια μετά την υποταγή της χώρας στις εντολές της τρόικας, στην οποία μετέχει η Τράπεζα, αποτελεί η απάντηση του προέδρου της Mario Draghi στην από 28.10.2014 ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Χρυσόγονου σχετικά με τους όρους αγοράς ελληνικών κρατικών τίτλων στη δευτερογενή αγορά. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ αντιπαρέρχεται σιωπηρά την καταγγελία του ευρωβουλευτή ότι η συμπεριφορά της Τράπεζας συνιστά νεοαποικιοκρατική πρακτική και ουσιαστικά επιβεβαιώνει ότι πέντε χρόνια μνημονίων δεν έχουν οδηγήσει στη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους και δεν έχουν αποκαταστήσει την πιστοληπτική ικανότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι στο αρχικό κείμενο της ερώτησης γινόταν λόγος για "νεοαποικιοκρατικό εκβιασμό", αλλά ο Πρόεδρος της αρμόδιας Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου αρνήθηκε να τη διαβιβάσει στην ΕΚΤ, αν ο Κώστας Χρυσόγονος δεν δεχόταν προηγουμένως να αλλάξει τη λέξη "εκβιασμός" με την λέξη "πίεση". Τους Ευρωπαίους ιθύνοντες φαίνεται πως δεν τους ενοχλεί να τους αποκαλούν "νεοαποικιοκράτες", αλλά μόνο "εκβιαστές".

 
Ακολουθούν τα κείμενα της ερώτησης και της απάντησης:
 

Ερώτηση µε αίτηµα γραπτής απάντησης Ζ-000031/2014 προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα -Άρθρο 131 του Κανονισµού

Kostas Chrysogonos (GUE/NGL)
 

Θέµα: Λανθάνουσα νεοαποικιοκρατική πίεση σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου

Στη συνέντευξη Τύπου της 2ας Οκτωβρίου 2014, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Mario Draghi δήλωσε ότι χρεόγραφα δανειακών εγγυήσεων (Asset-Backed Securities) της Ελλάδας και της Κύπρου θα αγοράζονται από την ΕΚΤ υπό την προϋπόθεση να λαµβάνονται συγκεκριµένα µέτρα που θα ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο και επιπλέον, οι χώρες αυτές να βρίσκονται υπό συνεχές καθεστώς προγράµµατος µε την Ευρωπαϊκή Ένωση


Ερωτάται η ΕΚΤ σε ποιον κανόνα δικαίου στηρίζεται η διάκριση αυτή και µήπως µε τον τρόπο αυτό επιχειρείται να ασκηθεί σιωπηρή νεοαποικιοκρατικού τύπου πίεση σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, εκ µέρους της ΕΚΤ, προκειµένου να παραµείνουν επ' αόριστον σε καθεστώς µνηµονίου, στερούµενες έτσι πρακτικά την εθνική τους κυριαρχία.

 
Απάντηση ΕΚΤ προς Ευρωβουλευτή Κ. Χρυσόγονο:
 

Αξιότιμο μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κύριε Χρυσόγονε,
Σας ευχαριστώ για την επιστολή σας, την οποία μου διαβίβασε στις 28 Οκτωβρίου 2014 ο κ. Roberto Gualtieri, πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής.
Η απόφαση της ΕΚΤ να εφαρμόσει ειδικούς όρους για τις αγορές τίτλων εκδοθέντων έναντι περιουσιακών στοιχείων (asset-backed securities) και τις αγορές καλυμμένων ομολογιών, που προέρχονται από την Ελλάδα και την Κύπρο, αντανακλά προβληματισμούς στο πλαίσιο της άσκησης της νομισματικής πολιτικής και της διαχείρισης κινδύνων λόγω του γεγονότος ότι αυτά τα περιουσιακά στοιχεία δεν πληρούν τα κριτήρια καταλληλότητας.
Τα προγράμματα αγορών αποβλέπουν στην ενίσχυση του μηχανισμού μετάδοσης της νομισματικής πολιτικής και στη διευκόλυνση της παροχής πιστώσεων προς την οικονομία της ζώνης του ευρώ, οδηγώντας έτσι σε χαλάρωση της κατεύθυνσης της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ. Είναι επομένως επιθυμητό τα προγράμματα να περιλαμβάνουν το σύνολο της ζώνης του ευρώ. Δεδομένου ότι τα περιουσιακά στοιχεία που προέρχονται από την Ελλάδα και την Κύπρο δεν πληρούν επί του παρόντος τα ελάχιστα όρια πιστοληπτικής διαβάθμισης που προβλέπονται για τα προγράμματα αγορών του Ευρωσυστήματος, το Διοικητικό Συμβούλιο έχει καθορίσει μια πρόσθετη δέσμη όρων για τα περιουσιακά στοιχεία των δύο αυτών χωρών προκειμένου να επιτευχθεί ισοδυναμία κινδύνων.

Η απαίτηση συμμόρφωσης προς ένα ενδεδειγμένο ευρωπαϊκό πρόγραμμα προσαρμογής είναι παρόμοια με την απαίτηση που εφαρμόζεται στην αναστολή του ελάχιστου ορίου πιστοληπτικής διαβάθμισης ως κριτηρίου καταλληλότητας εξασφαλίσεων όσον αφορά περιουσιακά στοιχεία που εκδίδει ή εγγυάται το Ελληνικό ή το Κυπριακό Δημόσιο. Με την απαίτηση αυτή διασφαλίζεται ότι το Διοικητικό Συμβούλιο παραμένει σε θέση να αξιολογεί την πιστοληπτική ικανότητα του κράτους ως εκδότη και εγγυητή περιουσιακών στοιχείων. Αυτό το δεύτερο στοιχείο θεωρείται σημαντικό και για την καταλληλότητα των περιουσιακών στοιχείων που χρησιμοποιούνται σε οριστικές αγορές.

 
Με εκτίμηση,
Mario Draghi

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΣ είναι μέλος της Π.Γ. της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΤΑΣΗΣ του ΣΥΡΙΖΑ

H Ιδιωτική Κεφαλαιουχική Εταιρεία (ΙΚΕ) ως μοχλός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας

ΑΡΘΡΟ του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΕΛΙΔΗ

Οι Ιδιωτικές Κεφαλαιουχικές Εταιρείες (ΙΚΕ) αποτελούν τον πλέον πρόσφατο τύπο εταιρείας που προβλέπεται στο ελληνικό δίκαιο. Βασικός σκοπός της δημιουργίας τους είναι η απλοποίηση των διαδικασιών της σύστασης και λειτουργίας της εταιρείας, καθώς οι ΙΚΕ ως εταιρικός τύπος εισάγουν ευελιξία, προσαρμοστικότητα και λογική βασικών αρχών business administration στο εμπορικό μας δίκαιο παρέχοντας πολλά πλεονεκτήματα.  Η νέα αυτή εταιρική μορφή ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες της εποχής των startup και της οικονομικής κρίσης.

Η σύσταση μιας ΙΚΕ μπορεί να γίνει από ένα ή περισσότερα φυσικά ή νομικά πρόσωπα . Οι εισφορές μπορεί να είναι κεφαλαιακές, εξωκεφαλαιακές, επιστημονικές («κεφάλαιο γνώσης»), εγγυητικές κ.α. Η συμμετοχή σε ΙΚΕ προϋποθέτει την απόκτηση  εταιρικού-ών μεριδίου-ων με ονομαστική αξία τουλάχιστον 1 (ενός) ευρώ που μεταβιβάζονται ελεύθερα. Η ευκολία εταιρικής συμμετοχής, η πρόβλεψη επίλυσης διαφορών, η ευκολία προσαρμογής σε αλλαγές δεδομένων αποτελούν ορισμένα από τα πλεονεκτήματα των ΙΚΕ έναντι των κλασσικών εταιρικών τύπων ΟΕ/ΕΕ/ΕΠΕ/ΑΕ.

Αναφορικά με τα ασφαλιστικά ζητήματα, στην ΙΚΕ αρκεί (υποχρεωτικά) η ασφάλιση στον ΟΑΕΕ του μοναδικού εταίρου και διαχειριστή. Για τους υπόλοιπους η ασφάλιση είναι προαιρετική. Η ΙΚΕ μπορεί να ιδρυθεί μέσω «υπηρεσιών μιας στάσης» ενώ το καταστατικό της μπορεί να καταρτιστεί με ιδιωτικό συμφωνητικό. Η δημοσίευση της γίνεται στο ΓΕΜΗ και οι κανόνες δημοσιότητας εκπληρώνονται από την υποχρεωτική – κατά το χρόνο σύστασης- ύπαρξη ιστοσελίδας της εταιρείας. Εκεί δημοσιεύονται και οι ισολογισμοί, οι όποιες μεταβολές κλπ. Η φορολογία γίνεται ομοιότροπα με τις ΕΠΕ και ΑΕ, ενώ πριν τη διανομή αφαιρείται το 1/20 προς τον σχηματισμό αποθεματικού.

Σημαντικό στοιχείο των ΙΚΕ είναι ότι μπορεί να μετατραπούν μελλοντικά σε ΑΕ, ενώ δεν επιτρέπεται το αντίστροφο. Επιτρέπονται όμως οι μετατροπές ΟΕ,ΕΕ,ΕΠΕ σε ΙΚΕ. Τονίζεται τέλος ότι σε σχέση με την ευθύνη των εταίρων, αυτή δεν εκτείνεται στην ατομική τους περιουσία.  Για όλους τους παραπάνω λόγους οι ΙΚΕ αποτελούν σήμερα τον κυρίως επιλεγόμενο τύπο νέων εταιρειών και κυρίως των startup, ενώ με τις καινοτομίες που εισάγουν στο δικαιϊκό μας σύστημα μπορούν να αποτελέσουν βασικό μοχλό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.  

Δημήτρης Μελίδης

Δικηγόρος, MSc., υπ.Διδάκτωρ Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Email: dmelidis@aueb.gr

ΠΕΡΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΠΑΝΤΑΖΗ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ - ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥ

Σύμφωνα με το  Άρθρο 32 του Συντάγματος, προβλέπεται:

«Η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη Βουλή γίνεται με ονομαστική ψηφοφορία και σε ειδική συνεδρίαση, που συγκαλείται από τον Πρόεδρο της Βουλής έναν τουλάχιστον μήνα πριν λήξει η θητεία του εν ενεργεία Προέδρου της Δημοκρατίας, κατά τα οριζόμενα στον Κανονισμό της Βουλής.

Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται εκείνος που συγκέντρωσε την πλειοψηφία των δύο τρίτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών. Αν δεν συγκεντρωθεί η πλειοψηφία αυτή, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ύστερα από πέντε ημέρες.

Αν δεν επιτευχθεί ούτε στη δεύτερη ψηφοφορία η οριζόμενη πλειοψηφία, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ακόμη μία φορά ύστερα από πέντε ημέρες, οπότε εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που συγκέντρωσε την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

Αν δεν επιτευχθεί ούτε και στην τρίτη ψηφοφορία η αυξημένη αυτή πλειοψηφία, η ΒουλΗ διαλΥεται μΕσα σε δΕκα ηΜΕρες από την ψηφοφορία, και προκηρύσσεται εκλογή για ανάδειξη νέας Βουλής. 

ΝΕΑ ΒΟΥΛΗ 

κατΑ τα οριζΟμενα στο Αρθρο 32 του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Η ΒουλΗ που αναδεικνύεται απΟ τις νΕες εκλογΕς, αμέσως μόλις συγκροτηθεί σε σώμα, εκλέγει με ονομαστική ψηφοφορία Πρόεδρο της Δημοκρατίας με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

Αν δεν επιτευχθεί η πλειοψηφία αυτή, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μέσα σε πέντε ημέρες και εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκΕΙνος που συγκΕντρωσε την απΟλυτη πλειοψηφΙα του Ολου αριθμοΥ των βουλευτΩν. Αν δεν επιτευχθεί ούτε αυτή η πλειοψηφία, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ακόμη μία φορά, ύστερα από πέντε ημέρες, μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και θεωρείται ότι έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκεΙνος που συγκΕντρωσε τη σχετικΗ πλειοψηφΙα.

ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΣΥΝΑΓΟΝΤΑΙ ΤΡΙΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Α. ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΡΟΚΡΙΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΛΕΓΕΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ 180 ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΨΗΦΟΥΣ και αυτό ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΕΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΩΣ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ.

Η θεώρηση αυτή εκτός από την ως άνω συνταγματική διάταξη προκύπτει από και από τη ΒΑΣΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ που ορίζεται στο άρθρο 1 του Συντάγματος και δεν είναι άλλη από τη ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Η ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ και ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΚΛΟΓΕΣ. (Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα).

Β. Η ΝΕΑ ΒΟΥΛΗ που προκύπτει μετά τη διενέργεια των εκλογών δύναται να εκλέξει ΠΡΟΕΔΡΟ με σχετικη πλειοψηφΙα.

Σύμφωνα με την ΠΑΡ. 4 του άρθρου 32 του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ «Η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ακόμη μία φορά, ύστερα από πέντε ημέρες, μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και θεωρείται ότι έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκεινος που συγκεντρωσε τη σχετικη πλειοψηφια».

Δηλαδη ο αυξημενοσ αριθμοσ βουλευτων (180) που απαιτειτο πριν τη διαλυση της βουλησ, υποχωρει στη σχετικη πλειοψηφια που απαιτειται απο τη νεα βουλη για την εκλογή Προέδρου. και αυτο συμβαινει γιατι το συνταγμα «αφαιρει» την αυξημένη πλειοψηφία που απαιτούσε πριν τη διάλυση της Βουλής και νομιμοποιεί την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας με ΣΧΕΤΙΚΗ πλειοψηφία καθώς έχει αναδειχθεί νέα ΒΟΥΛΗ με ΝΩΠΗ - ΛΑΪΚΗ εντολή.  

γ. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε τα επιτασσόμενα στο Άρθρο 60 του Συντάγματος.

«Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση».

Η συνείδηση ως έννοια στο Σύνταγμα δεν αφορά ψυχολογικές και αποκλειστικά προσωπικές επιλογές.  Εκφράζει κατά κύριο λόγο το κοινωνικό «άκουσμα» του Βουλευτή που υποχρεούται να εκφράσει στη Βουλή τη λαϊκή βούληση γιατί μόνο αυτή τον νομιμοποιεί. Ο Βουλευτής, αλλά και όλα τα Πολιτειακά όργανα υπάγονται υποχρεωτικά στην κοινωνική συνείδηση που απορρέει από το θεμέλιο του πολιτεύματος που είναι η λαϊκή κυριαρχία. Η λαϊκή κυριαρχία ακολουθεί υποχρεωτικά τη μεταβολή των κοινωνικών δεδομένων και του πολιτικού γίγνεσθαι και για αυτό το ΣΥΝΤΑΓΜΑ θεωρεί ότι εκφράζεται και με σχετική πλειοψηφία όταν υφίσταται μια απλή προϋπόθεση. Η νωπή λαϊκή εντολή. 

Για να υπάρχει αυτή η ικανή και αναγκαία συνθήκη, απαραίτητη και επιβεβλημένη προϋπόθεση είναι οι ΕΚΛΟΓΕΣ και όχι προφανώς η δρομολόγηση των πολιτειακών λειτουργιών από ένα βουλευτικό σώμα που δεν αντιπροσωπεύει και δεν εκφράζει τη λαϊκή βούληση. Διαφορετικά παραβιάζεται το θεμέλιο του Πολιτεύματος μας, που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι η ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. 

Ο Στάθης Πανταζής είναι μέλος της Π.Γ. της Σοσιαλιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ και Υπεύθυνος Τύπου και Επικοινωνίας

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ στο «ORF»: Το σχέδιο της Μέρκελ είναι σχέδιο διάλυσης του ευρωπαϊκού Νότου

Συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην αυστριακή τηλεόραση «ORF» και στην εκπομπή «Inside Brussels» 

«Όλα όσα έγιναν στην Ελλάδα και στον Ευρωπαϊκό νότο δεν είχαν στόχο την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους αλλά είχαν στόχο να επιβληθεί η πολιτική της λιτότητας, να διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις, να δημιουργηθεί στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες λέω εγώ μια ειδική οικονομική ζώνη φθηνής και επισφαλούς εργασίας και βεβαίως να ιδιωτικοποιηθεί, να εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος»

Για τις  αρμοδιότητες των ευρωπαϊκών οργάνων

Το κρίσιμο ερώτημα είναι να δούμε αν θα έχουμε περισσότερες αρμοδιότητες και κυριαρχία στους λαούς της Ευρώπης ή θα χαθεί κάθε ίχνος κυριαρχίας στους λαούς και θα περάσουν όλες οι αρμοδιότητες σε υπερεθνικούς οργανισμούς οι οποίοι, όμως, δεν θα  κρίνονται και δεν θα ελέγχονται από τους λαούς. Νομίζω ότι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα.

Εμείς, ξέρετε, έχουμε μια αντίληψη και διεθνιστική και φιλοευρωπαϊκή, διότι ακριβώς και οι ενστάσεις που βάζουμε στη σημερινή εξέλιξη και πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., είναι ενστάσεις διότι χάνουμε τις ιδρυτικές αξίες της Ε.Ε.: την αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή και τη δημοκρατία.

Σήμερα οι λαοί καλούνται να αποφασίσουν κάθε πέντε χρόνια, αλλά για τις κρίσιμες αποφάσεις δεν τους ρωτάει κανένας. Οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται σε κάποια Συμβούλια Κορυφής, όπου μαζεύονται 27 υπουργοί ή πρωθυπουργοί και συνήθως αγνοούν τις πραγματικές ανάγκες των λαών τους, δεν τους θέτουν στην κρίση τους κρίσιμα ερωτήματα. Η Ευρωπαϊκή Συνθήκη δεν επικυρώθηκε από τους λαούς. Προχώρησαν παρακάμπτοντας τους λαούς.

Θέλω να πω, λοιπόν, ότι το κρίσιμο θέμα σήμερα δεν είναι να γυρίσουμε ξανά στο έθνος – κράτος, όπως λέει η λαϊκιστική δεξιά, η ακροδεξιά που θέλει να διαλύσει την Ευρώπη. Αυτή είναι μια λάθος επιλογή. Εμείς την απορρίπτουμε.

Το ζήτημα είναι, όχι να διαλύσουμε την Ευρώπη και να επιστρέψουμε σε μια αδιέξοδη λογική, ο καθένας στη χώρα του και να ανταγωνιζόμαστε οι ευρωπαϊκοί λαοί μεταξύ μας, το κρίσιμο είναι να δούμε πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την Ευρώπη για να την κάνουμε πιο κοινωνική, πιο δημοκρατική, να ξανακερδίσουμε την κοινωνική συνοχή και να μπορέσουμε να μιλήσουμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία για το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον.

Είναι όμως δημοκρατικά εκλεγμένοι οι ηγέτες και μάλιστα η κα Μέρκελ πρόσφατα επανεκλέχτηκε και επισκέπτεται αύριο την Αθήνα, γιατί όμως;

Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς.

Σας λυπεί αλήθεια το γεγονός ότι παρομοιάζεται συχνά από διαδηλωτές η κα Μέρκελ με τον Χίτλερ, γιατί είναι αλήθεια ότι καθιστά σχεδόν αδύνατο έναν διάλογο στην Ευρώπη και κυρίως μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας;

Προφανώς και μας στεναχωρεί, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί η κα Μέρκελ σήμερα έχει τόσο αρνητική δημοφιλία στον ελληνικό λαό; Και δεν ξέρω αν θα κάνει καλό στον κ. Σαμαρά που θα έρθει αύριο (σήμερα 11/4) στην Αθήνα. Σήμερα βγήκε μια έγκυρη δημοσκόπηση στην Ελλάδα, όπου το 80% του ελληνικού λαού είναι αντίθετο με την πολιτική της κας Μέρκελ και πιστεύει ότι αυτήν την πολιτική την επιβάλλει για δικό της όφελος στον Έλληνα πρωθυπουργό και στον ελληνικό λαό.

Εγώ θα ήθελα, πριν μπω στην ουσία, να πω κάτι που κατά τη δική μου άποψη έχει μια σημασία. Πώς θα φανταζόσασταν εσείς, πώς θα σας φαινόταν αν λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές ερχόταν στη Γερμανία ή στην Αυστρία πριν τις αυστριακές εκλογές ο Βρετανός πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος των ΗΠΑ, προκειμένου να στηρίξει ένα πολιτικό κόμμα, τον αντίπαλο της κας Μέρκελ για παράδειγμα ή την ίδια την κα Μέρκελ; Πώς θα σας φαινόταν;

Δεν είναι αυτό ζήτημα που αφορά την Ευρώπη;

Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ο κάθε λαός έχει την ευθύνη και είναι νοικοκύρης στον τόπο του. Έχει την ευθύνη να αποφασίσει ποιο είναι το μέλλον του, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις.

Είμαι βέβαιος ότι δεν θα άρεσε καθόλου σε εσάς, αν συνέβαινε αυτό στη χώρα σας, και δεν θα άρεσε σε όλα τα κόμματα. Και στο κόμμα της κας Μέρκελ και σε όλα τα άλλα κόμματα.

Λίγο πριν από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ένα μικρό προβάδισμα αλλά τελικά έχασε με μικρή διαφορά τις εκλογές, στη Γερμανία υπήρξε πολύ έντονη αναφορά στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Μάλιστα θυμάμαι ότι ειπώθηκε από μια γερμανική εφημερίδα που δεν υπάρχει πια, η Financial Times Deutschland, με ένα  ολόκληρο άρθρο πρωτοσέλιδο γραμμένο στα ελληνικά. Και αυτό μας ξάφνιασε πάρα πολύ. Αυτό το άρθρο ήθελε να πείσει τους Έλληνες να μην ψηφίσουν εμένα προσωπικά και τον ΣΥΡΙΖΑ διότι πίστευαν ότι θα καταστρέψω την Ευρώπη. Την Ελλάδα θα  καταστρέψω και κατ’ επέκταση την Ευρώπη.

Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πίστευαν ότι θα καταστρέψω την Ελλάδα. Πίστευαν ότι αν εκλεγόταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέστρεφε ένα σχέδιο βολικό για την κα Μέρκελ. Όμως, το βολικό σχέδιο για την κα Μέρκελ, ξέρετε, δεν είναι βολικό σχέδιο για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Όχι μόνο για τον ελληνικό. Είναι ένα σχέδιο που επενδύει στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής στον ευρωπαϊκό  νότο.

Σήμερα έχουμε ποσοστά ανεργίας επίσημα 30%. Για τους νέους ανθρώπους 60%. Αυτά τα μεγέθη δεν μπορεί να είναι αποδεκτά. Είναι στίγμα στον κοινό ευρωπαϊκό μας πολιτισμό.

Μιλήσατε πριν για τα δώρα που θα φέρει η κα Μέρκελ. Στην Ελλάδα υπάρχει μια παροιμία που λέει «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Να φοβάσαι τους Δαναούς, ακόμα και αν φέρουν δώρα. Γιατί αυτά τα δώρα δεν μπορεί να αποτελέσουν γιατρικό στις πληγές της ελληνικής οικονομίας. Αυτή τη στιγμή για να επανεκκινηθεί η ελληνική οικονομία χρειάζονται σοβαρές αποφάσεις για ένα σχέδιο δημόσιων ευρωπαϊκών αναπτυξιακών επενδύσεων, που δεν μπορούν να μετρηθούν σε ορισμένες δεκάδες εκατομμυρίων ή κάποιες εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Χρειάζεται άλλο όραμα, άλλο σχέδιο, άλλη πολιτική και κυρίως δεν μπορεί να συνυπάρξει το σχέδιο της ανάπτυξης με το σχέδιο της λιτότητας που καταστρέφει την κοινωνία.

Γιατί όμως πιστεύετε ότι τα προβλήματα στην Ελλάδα πηγάζουν από την Ευρώπη; Εσείς τι διαφορετικό θα κάνετε; Αφού πιστεύετε ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης στην Ελλάδα είναι πειθήνια, εσείς προσωπικά τι θα κάνετε για το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας στην Ελλάδα;

Πρέπει κατ’ αρχήν να σας πω ότι δεν θεωρούμε ότι για τα προβλήματά μας φταίνε μονάχα οι Ευρωπαίοι εταίροι. Προφανώς τα συσσωρευμένα αυτά προβλήματα οφείλονται και στην κακή διαχείριση των ελληνικών κυβερνήσεων όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όμως ξέρετε ζούμε σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, σε αυτό το ευρωπαϊκό περιβάλλον με πρόσχημα το υψηλό δημόσιο χρέος της Ελλάδας και την επίθεση των αγορών στα ελληνικά κρατικά ομόλογα επιβλήθηκε στην Ελλάδα, με τη συνέργεια εμείς λέμε των κυβερνήσεων και του κ. Σαμαρά και του κ. Παπανδρέου πιο πριν, μια πολιτική η οποία είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε σε όλα τα επίπεδα μια πολλαπλή αποτυχία. Είχαμε δηλαδή και κοινωνική διάλυση και ανθρωπιστική κρίση και ταυτόχρονα είχαμε μια μεγάλη αποτυχία σε όλους τους δημοσιονομικούς στόχους. Εμείς λέμε ότι το φάρμακο το οποίο επιλέχθηκε για την Ελλάδα την έκανε χειρότερα από ότι η ίδια η ασθένεια που είχε από πριν.

Θα μπορούσε όμως η κυβέρνηση και το ελληνικό κοινοβούλιο να αρνηθεί, να πει όχι.

Έχετε απόλυτο δίκιο σε αυτό και εμείς πιστεύουμε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις  δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ με τους Ευρωπαίους εταίρους μια διαφορετική λύση, μια διαφορετική συνταγή η οποία θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από όλους. Κι αν θέλετε αυτή είναι η βασική μας κατηγορία στους πολιτικούς μας αντιπάλους. Και δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ διότι πιστεύουμε ότι αυτό που τους ένοιαζε σε μια περίοδο κρίσης που είχε χαθεί η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, που έπεφταν τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων, ήταν να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία κι όταν έχαναν τα ερείσματά τους στο λαό, βρήκαν έρεισμα στη συμπάθεια των ισχυρών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως της κυρίας Μέρκελ. Βεβαίως λοιπόν η κυρία Μέρκελ έχει κάθε λόγο να χαίρεται που είναι ο κ. Σαμαράς πρωθυπουργός και θα θέλει να συνεχίσει να είναι διότι δε θα της ήταν ευχάριστο να διαπραγματεύεται με μια κυβέρνηση η οποία θα διεκδικεί διαφορετικές λύσεις.

Επιτρέψτε μου όμως να σας πω τα νούμερα επανερχόμενος σε αυτό που σας έλεγα πριν. Όταν μπήκαμε στο Μνημόνιο είχαμε χρέος 120% επί του ΑΕΠ. Σήμερα έχουμε χρέος 175%. Το χρέος δηλαδή πολλαπλασιάστηκε στην Ελλάδα που ήταν η βασική αιτία που οι αγορές δε μας δάνειζαν και μπήκαμε στο Μνημόνιο. Σήμερα βγαίνουμε στις αγορές παρότι έχουμε 175% χρέος, με παρόμοιο επιτόκιο με αυτό που ήταν απαγορευτικό όταν μπαίναμε στο Μνημόνιο. Συνεπώς εδώ φαίνεται ότι όλα όσα έγιναν στην Ελλάδα και στον Ευρωπαϊκό νότο δεν είχαν στόχο την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους αλλά είχαν στόχο να επιβληθεί η πολιτική της λιτότητας, να διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις, να δημιουργηθεί στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες λέω εγώ μια ειδική οικονομική ζώνη φθηνής και επισφαλούς εργασίας και βεβαίως να ιδιωτικοποιηθεί, να εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος.

Αλήθεια τώρα πιστεύετε ότι σκοπός της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι η εξαφάνιση των θέσεων εργασίας στην Ελλάδα; Αυτή είναι μία πολύ τολμηρή θέση νομίζω.

Όχι να καταστρέψει τις δουλειές, να διαλύσει το θεσμικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων. Και αυτό διότι υπάρχει μια αντίληψη, κατά την άποψή μου απόλυτα λαθεμένη ότι με μια περιφέρεια που θα έχει μισθούς Κίνας, μισθούς Νοτιοανατολικής Ασίας αλλά θα βρίσκεται στην Ευρώπη η Ευρωπαϊκή οικονομία θα γίνει πιο ανταγωνιστική. Κατά την άποψή μου αυτό είναι λάθος. Διότι δεν κάνεις την οικονομία σου πιο ανταγωνιστική μειώνοντας το εργασιακό κόστος. Αν ήταν έτσι, η πιο ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο θα ήταν αυτή του Μπαγκλαντές και όχι η Σουηδική, η Γερμανική οικονομία, ή η Αυστριακή, που έχουν κάποια επίπεδα μισθών κάποιους εργασιακούς νόμους που τους σέβονται όλοι. Αυτή λοιπόν ήταν μια λάθος πολιτική επιλογή μια λάθος στρατηγική η οποία κατά την άποψή μας απειλεί την Ευρώπη όχι μόνο την Ελλάδα. Απειλεί όλη την Ευρώπη.

Τα χρέη δεν είναι μόνο πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης όλη.  Απ΄ ότι καταλαβαίνω η Ευρωπαϊκή Αριστερά πρόκειται να διοργανώσει ένα συνέδριο για το χρέος και να προτείνει την απομείωση/κούρεμα του χρέους για όποια κράτη μέλη έχουν χρέος και πως θα γίνει ακριβώς αυτό και πως θα συμφωνήσουν σ΄ αυτό οι πολίτες των οικονομικά ισχυρών κρατών;

Όχι δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι πολίτες των οικονομικά ισχυρών χωρών, θα σταματήσουν να βάζουν το χέρι στην τσέπη προκειμένου να πληρώνουν στις χώρες εκείνες που συσσωρεύουν χρέος το οποίο δεν είναι βιώσιμο. Και θέλω αυτό να το κατανοήσετε διότι η λύση που προτείνουμε για διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, Μορατόριουμ στην αποπληρωμή, ρήτρα ανάπτυξης, μια λύση που δόθηκε για την ίδια την Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1953 και ήταν αυτή η λύση που έδωσε τις προϋποθέσεις γι΄ αυτό το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας που είδαμε όλα τα χρόνια μετά. Είναι μια λύση που δεν αφορά μονάχα τις χώρες του Νότου ή τους λαούς του Νότου και αδικεί τους λαούς του Βορρά, ίσα – ίσα, είναι μια λύση που θα καταστήσει ικανούς τους λαούς του Νότου να παράξουν ώστε να μπορούν από δω και στο εξής να ξεπληρώνουν τα χρέη τους. Διότι φανταστείτε ένα νοικοκυριό υπερχρεωμένο, κάποιον που έχει πάρα πολλά δάνεια,  η λύση γι αυτόν τον άνθρωπο δεν είναι να μη δουλεύει και να του δίνεις δάνεια για να πληρώνει τα προηγούμενα, η λύση γι αυτόν τον άνθρωπο είναι να κάνεις μια ρύθμιση για το χρέος να μπορεί να το αποπληρώνει με τα λεφτά που θα εξοικονομεί ο ίδιος δουλεύοντας. Άρα λύση για την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό νότο είναι η ανάπτυξη, να μπορούμε να δουλεύουμε και να έχουμε ένα χρέος βιώσιμο ώστε να μπορούμε να το αποπληρώνουμε. Με αυτή την έννοια θεωρούμε ότι αυτό που προτείνουμε δεν είναι κάτι ιδιαίτερα επαναστατικό, κάτι ιδιαίτερα ριζοσπαστικό, αφορά στην κοινή λογική, είναι μια ρεαλιστική και βιώσιμη πρόταση, η οποία πιστέψτε με κάποια στιγμή θα υλοποιηθεί το ζήτημα είναι με τι όρους θα υλοποιηθεί. Αν θα υλοποιηθεί αφού έχει κλείσει ο κύκλος της κοινωνικής λεηλασίας και της διάλυσης ή αν θα υλοποιηθεί με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικής προστασίας.

Η αλήθεια είναι ότι έχει παρόμοιο πρόβλημα και η Ιταλία όπως η Ελλάδα. Επίσης θα ξέρετε ότι είστε με τη λίστα «Τσίπρα» και σε εμάς ένας «σταρ». Τι ακριβώς νομίζετε ότι πρέπει να κάνει το κράτος, γιατί λέτε ότι πρέπει να σταματήσει η λιτότητα, να προχωρήσει σε επενδύσεις, να περιοριστεί η γραφειοκρατία, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας; Αλλά κυρίως που θα βρείτε τα λεφτά; 

Κατ΄ αρχήν να σας πω τι εννοώ όταν λέω να σταματήσει η λιτότητα. Λέω ότι  πρέπει κατ΄ αρχήν να σταματήσουν οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις στους ανθρώπους εκείνους που παίρνουν τόσα λίγα χρήματα ώστε ό,τι παραπάνω παίρνουν θα το δώσουν στην πραγματική οικονομία και δεν θα το αποταμιεύσουν. Αυτός είναι ο τρόπος για να βγεις από την κρίση. Οι οικονομολόγοι αυτό το λένε, τόνωση της ενεργούς ζήτησης, ώστε να μπορέσει να ξανακινηθεί η οικονομία. Και πρέπει να γίνουμε σοφότεροι. Πώς βγήκαν από την κρίση του 1929 της Αμερικής; Έκαναν το αντίθετο απ΄ αυτό που έγινε στην Ευρώπη, στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και είχαμε τα αποτελέσματα που είχαμε μετά.

Όμως επιτρέψτε μου μία παρατήρηση. Θα συμφωνήσω μαζί σας. Υπάρχει ανάγκη να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν το κράτος λιγότερο γραφειοκρατικό, λιγότερο σπάταλο, περισσότερο ανταποδοτικό τον πολίτη. Τα προγράμματα της λιτότητας, όπου επιβλήθηκαν, τουλάχιστον στη χώρα μου, δεν έκαναν καθόλου αυτό. Πήραν απλά ένα μαχαίρι, όπως ο χασάπης που κόβει το κρέας και το βάζει στη μηχανή του κιμά, έτσι κι εκεί πήραν ένα μαχαίρι και έκοψαν, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς κριτήρια, χωρίς μέθοδο για να γίνει πιο αποτελεσματικό το κράτος. Έκοψαν μόνο θέσεις εργασίας, ιδιαίτερα αναγκαίες.

Μην δυσανασχετείτε. Αν είχατε και στη χώρα σας αυτές τις περικοπές, θα είχατε ήδη βγει να διαδηλώνετε στους δρόμους. Αν στη χώρα σας δεν είχατε νηπιαγωγεία, έκλειναν τα σχολεία, έκλειναν τα νοσοκομεία και δεν είχατε κοινωνικό κράτος, θα είχατε βγει ήδη στους δρόμους να διαδηλώνετε κι εσείς.

Εγώ θέλω να επανέλθω σε κάτι προηγούμενο, όσον αφορά την έλλειψη δημοκρατίας στη λήψη αποφάσεων στην ΕΕ. Στην Αυστρία το αριστερό κόμμα που συνεργάζεται με τους κομμουνιστές στις Ευρωεκλογές προτείνει κατάργηση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εσείς τι πιστεύετε , γιατί απ΄ότι φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις προηγείται το κόμμα σας στις Ευρωεκλογές και ίσως ως επόμενος Πρωθυπουργός της Ελλάδας, θέλετε να καταργηθεί το Συμβούλιο της Ευρώπης;

Κατ΄  αρχήν η πρόταση που κατατίθεται δεν είναι για να καταργηθεί. Είναι να περάσει η δικαιοδοσία των κρίσιμων αποφάσεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δηλαδή να ελέγχει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το Συμβούλιο των αρχηγών. Προφανώς και πρέπει να υπάρχει Συμβούλιο των Αρχηγών, προφανώς και πρέπει να υπάρχει αυτή η συνεννόηση, η διαπραγμάτευση, η συμφωνία, οι συνθέσεις, αλλά το κρίσιμο όργανο που θα πρέπει να ελέγχει και να αποφασίζει πρέπει να είναι αυτό που εκλέγεται άμεσα από τους πολίτες της Ευρώπης και είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Θέλω να σας πω ότι στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρία μπλοκ δυνάμεων. Το ένα, παρά τις μεγάλες διαφορές τους, δεν τις ισοπεδώνω, αλλά είναι αυτό το μπλοκ που λέει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μονάχα ο δρόμος της λιτότητας και του περιορισμού της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Είναι οι κύριοι Σουλτς και Γιούνκερ που ακολουθούν αυτή την πολιτική και οι κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής λαϊκής δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας.

Το άλλο μπλοκ είναι της λαϊκιστικής άκρας δεξιάς που θέλει να καταργηθεί η Ευρώπη, θέλει να γυρίσουμε στα έθνη κράτη και να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας με τα εθνικά μας νομίσματα.

Υπάρχει και το τρίτο μπλοκ, που είναι το μπλοκ της εναλλακτικής αριστεράς. Εμείς λοιπόν λέμε όχι στο να καταργηθεί η Ευρώπη, όχι στο να διαλυθεί η Ευρώπη, όχι να γυρίσουμε σ΄ αυτόν τον άγονο ανταγωνισμό των εθνικών νομισμάτων. Να αλλάξει η Ευρώπη. Να ξαναγυρίσει στις ιδρυτικές της αξίες, που ήταν η αλληλεγγύη, η κοινωνική συνοχή και η δημοκρατία. Ευρώπη χωρίς κοινωνική συνοχή και δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω μια επίκαιρη ερώτηση εξωτερικής πολιτικής για την Ευρώπη σχετικά με τις σχέσεις με τη Ρωσία και τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν σημάδια εκτόνωσης της κατάστασης. Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική εκτός από την ενδυνάμωση των  οικονομικών κυρώσεων έναντι της Ρωσίας ή θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι ένα γειτονικό κράτος με εθνικιστική προπαγάνδα και στρατιωτικά μέσα αλλάζει εθνικά σύνορα και επιβάλλει τη θέση του. Ποια είναι η δική σας γνώμη;

Πρέπει να σας πω ότι είναι πολύ ανησυχητικές αυτές οι εξελίξεις, διότι εγκυμονούν έναν μεγάλο κίνδυνο εκ νέου, μετά από πολλά χρόνια που είχαμε φύγει από τον Ψυχρό Πόλεμο, ενός επικίνδυνου διχασμού στην καρδιά της Ευρώπης.. Πρέπει όμως να σας πω ότι η πολιτική των κυρώσεων δεν έχει αποδειχθεί αποτελεσματική όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό που πρέπει είναι να σιγήσουν τα όπλα, να σταματήσει η απειλή των όπλων και να υπάρξει ένας ουσιαστικός διάλογος.

Θα ήθελα να σας πω ότι βεβαίως η καταπάτηση των αρχών του διεθνούς δικαίου είναι μια απαράδεκτη πρακτική από όποιον κι αν εφαρμόζεται. Από την άλλη πλευρά, και η Ε.Ε. έχει ευθύνες διότι ανέχτηκε στην Ουκρανία εξελίξεις που επίσης παραβίαζαν το συνταγματικό πλαίσιο αυτής της χώρας. Και χωρίς να έχω καμία συμπάθεια στον πρώην πρόεδρο της Ουκρανίας, κάθε άλλο, εντούτοις θεωρώ ότι εκεί έγινε μια αλλαγή πέρα και έξω από το πλαίσιο του Συντάγματος και έγιναν αποδεκτοί στην Ουκρανική κυβέρνηση νεοναζί οι οποίοι αυτή τη στιγμή έχουν έναν σημαντικό έλεγχο της εξουσίας σε μια ευρωπαϊκή χώρα, κάτι το οποίο, κατά την άποψή μου, δεν θα έπρεπε να είναι αποδεκτό από την Ε.Ε. και από τις ηγέτιδες δυνάμεις της Ε.Ε.

Η άποψή μου είναι ότι έχουμε μακρύ δρόμο στην Ουκρανία και θα πρέπει να κυριαρχήσουν οι λογικές της συνεννόησης και του διαλόγου στα πλαίσια των κανόνων του διεθνούς δικαίου και όχι της αναζωπύρωσης των εντάσεων και των πολεμικών συγκρούσεων.

Η Ομιλία του Αλέξη Μητρόπουλου κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού 2015

Κοινοβούλιο μειωμένης αυτονομίας 

Εκλογές πρώτα

Συνταγματική αναθεώρηση από τη νέα Βουλή

Συνεννόηση για επανεκκίνηση της χώρας

Κυρίες-κύριοι βουλευτές,

Ο προϋπολογισμός, από τις απαρχές της εποχής της νεωτερικότητας
(δηλαδή της οργάνωσης τής αστικής δημο-κρατίας), αποτελεί την κορυφαία πολιτική πράξη του έτους.

Η υποβολή τού εκάστοτε σχεδίου του, η συζήτηση και έγκρισή του από την κυρίαρχη και λαογενή νομοθετική λειτουργία είναι η σημαντικότερη στιγμή του κοινοβουλευτισμού, που τόνιζε με μοναδικό και ξεκάθαρο τρόπο τη διάκριση των εξουσιών.

Η συντεταγμένη λειτουργία του Δρώντος Λαού σε αντιπροσωπευτικό σώμα συνερχόμενη, συζητούσε, τροποποιούσε, διόρθωνε και δεχόταν ή απέρριπτε την πρόταση της εκτελεστικής εξουσίας για τη διαχείριση των κοινωνικο-οικονομικών μεγεθών του επόμενου έτους.

Αλλά, κυρίες-κύριοι συνάδελφοι, στην εποχή της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας που μας επέβαλε η Τριαρχία των δανειστών,
η κοινοβουλευτική εξουσία έχει σημαντικά υποβαθμιστεί, αφού η εν λόγω Τριαρχία υπαγορεύει πλέον -γραπτώς και προφορικώς- προς την κυβέρνηση τις κατά καιρούς θελήσεις της.

Μάλιστα δε, ζήσαμε και τη συστηματική παράκαμψη της -έστω αυτής -λυμφατικής και υποβαθμισμένης κοινοβουλευτικής λειτουργίας με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αλλά και τους ογκώδεις νόμους του ενός άρθρου, που ψηφίστηκαν με διαδικασίες «fast track».

Ακόμη και ο πιο επιμελής βουλευτής δεν είχε ούτε τον χρόνο, ούτε τη νομική δυνατότητα διαφοροποιημένης ψήφου από το εκάστοτε τερατώδες νομοθετικό σύμπλεγμα.

Όλα τα σημαντικά γίνονται καθ’υπαγόρευση, κατ’επιταγή και καθ’ υπόδειξη των δανειστών, οι οποίοι μπορούν να καταργούν με ένα απλό ΦΑΞ ακόμη και ήδη ψηφισθέντες νόμους.

Είμαστε σε ένα Κοινοβούλιο μειωμένης αυτονομίας.

Αυτό το Κοινοβούλιο δεν μπορεί να χαράξει τις βασικές αρχές της οικονομικής πολιτικής.

Είμαστε σε μια Βουλή που στερείται της στοιχειώδους αυτονομίας, γιατί δεν μπορεί να χαράξει και να ψηφίσει φιλολαϊκές  και εθνικές πολιτικές.

Ως εκ τούτου, συνειδητοποιούμε όλοι ότι μετέχουμε σε μια παρωδία κοινοβουλευτικής λειτουργίας.

Χωρίς στοιχειώδη αυτονομία.

Χωρίς αξιοπιστία.

Χωρίς εξουσίες.

Με προϊούσα αμφισβήτηση από τον λαό, που έχει αντιληφθεί την προσποίησή μας ότι δήθεν νομοθετούμε και έχει συνειδητοποιήσει επομένως ότι λειτουργούμε σε συνταγματικό κενό.

Παρ’όλα αυτά, αναλαμβάνονται αίολες πρωτοβουλίες τροποποίησης και αυτού του Συντάγματος ωσάν οι πολίτες να μην αντιλαμβάνονται ότι και η επιχειρούμενη «συνταγματοποίηση» του Μνημονίου γίνεται καθ’υπαγόρευση των δανειστών.

Λες και ο λαός μας δεν αντιλαμβάνεται ότι προέχει ο αγώνας για την επανάκτηση του καταλυθέντος από τους δανειστές Συντάγματος και όχι η αναθεώρησή του!

Πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση είναι, η κυβέρνηση που φιλοδοξεί να την κάνει, να κατέχει μια νέα, δυναμική, πλειοψηφική εντολή.

Μια κυβέρνηση που βρίσκεται «σε ελεύθερη πτώση», υποβαθμισμένη από εχθρούς και φίλους, δεν μπορεί να σηκώσει το ιστορικό βάρος μιας οποιασδήποτε αναθεώρησης των κανόνων της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής ενός έθνους.

Επομένως το εγχείρημα αγγίζει τα όρια της φαρσοκωμωδίας.

Ταυτόχρονα όμως ευτελίζει την κορυφαία αυτή πολιτειακή διαδικασία στα μάτια ενός καθημαγμένου λαού.

Η εικόνα μιας Βουλής που νομοθετεί με τηλεφωνική εντολή της Τρόικας ή  που αλλάζει αυθωρεί και παραχρήμα, χωρίς σταθερή κοινοβουλευτική συμπεριφορά, ήδη ψηφισθέντα προ ημερών νόμο

για σχετικώς υποδεέστερα ζητήματα, είναι βέβαιο ότι βρίσκεται σε καθεστώς πλήρους ετερονομίας.

Έχει χάσει δηλαδή την πρωτογενή δύναμη και ενέργεια που της παρέχει η συντεταγμένη λειτουργία του δρώντος λαού.

Όταν μια τέτοια κυβέρνηση, υπ’ αυτό το καθεστώς, καταπιάνεται
με θεμελιώδη ζητήματα, καταφέρνει επιπλέον να καταστρέφει το ψυχολογικό συνειδησιακό υπόβαθρο της δημοκρατίας, ως πολιτεύματος που παρέχει εναλλακτικές λύσεις στη διαρκή επίκληση του …μονόδρομου των Μνημονίων.

Αυτή η μεγάλη υποβάθμιση της αναθεωρητικής διαδικασίας προκαλεί την ιστορική συνταγματική συνείδηση και αναβιώνει τους αγώνες του ελληνικού λαού από την εποχή της εθνικής παλιγγενεσίας, για περισσότερη δημοκρατία.

Γιατί πράγματι αποτελεί μείζον συνταγματικό, πολιτικό αλλά και επιστημονικό ατόπημα, αφενός μεν να επιχειρείται η συνταγματοποίηση του Μνημονίου των δανειστών ως προς πολλές ουσιώδεις διατάξεις του και αφετέρου να ιδιωτικοποιείται η διαχείριση των υλικών και άυλων δημόσιων αγαθών που μας παρέδωσαν οι αιώνες, ο Διαφωτισμός και η εκδημοκρατικοποίηση της κοινωνικής ζωής.

Η παράδοση βασικών λειτουργιών του κράτους και της κοινωνίας στο νομαδικό κεφάλαιο και με τις συνταγματικές …ευλογίες, αποτελεί οπισθοδρόμηση της συντεταγμένης κοινωνίας σε προδημοκρατικές εποχές.

Και η συνταγματική κατοχύρωση των κύριων δημοσιονομικών και άλλων μνημονιακών ρητρών μετατάσσει την πατρίδα μας, την κοινωνία και την οικονομία της, σε χώρα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, δευτερεύουσα και συμπληρωματική προς τις κεντροευρωπαϊκές χώρες, στην οποία θα καταργηθεί ό,τι απομένει από το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο».

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις πολιτειολογίας ή Συνταγματικού Δικαίου για να καταλάβει ο οποιοσδήποτε πολίτης ότι προς το παρόν οι βασικές προϋποθέσεις (αντικειμενικές και υποκειμενικές) αναθεώρησης του Συντάγματος εκλείπουν.

Δεν θα αργήσει η ώρα όμως που ο λαός θα μιλήσει και θα απαιτήσει την ανασύνταξη της πατρίδας του, με πρώτιστο και κατεπείγον έργο την έξοδό της από το μνημονιακό βάλτο, ακυρώνοντας ολόκληρο τον υποπολιτισμό του Μνημονίου.

Δεν έχει πλέον καμιά σημασία να συμμετέχουμε σε μια κοινοβουλευτική παρωδία.

Δεν έχει καμιά αξία να προσποιούμαστε ότι συζητάμε με πρωτογενή εξουσία τον προϋπολογισμό, αφού, προτού αυτός έρθει στην αρμόδια Επιτροπή προς επεξεργασία, όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα υπαγορευμένο κείμενο που στερείται κάθε εσωτερικής συναίνεσης.

Κι αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι εμφανίζονται ακόμη και προοδευτικοί πολιτικοί, αυτοχαρακτηριζόμενοι «αριστεροί», που προτείνουν αναθεώρηση του Συντάγματος από την παρούσα σύνθεση του σώματος.

-Μόνον η επανάκτηση της κρατικής, εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας,

-μόνο η επαναοικειοποίηση από το βουλευόμενο λαϊκό σώμα της κοινοβουλευτικής λειτουργίας,

-μόνο η επανεργοποίηση των τριών λειτουργιών του πολιτεύματός μας, θα προσδώσει κύρος στη χώρα και στο δημοκρατικό πολίτευμα, αξιοπρέπεια στους πολίτες και αίσθημα τιμής στην πολιτική τάξη της χώρας.

Αυτό το μέλημα είναι πρωτεύον και κυρίαρχο καθήκον όλων μας.

Γιατί η συνέχιση αυτής της εξαρτημένης θεσμικής υπολειτουργίας και η επιχειρούμενη μνημονιακή εμβάθυνση του πολιτεύματος και των κορυφαίων θεσμών,  μόνο  προσκόμματα μπορεί να δημιουργήσει στην επιδιωκόμενη διαδικασία τής εθνικής επανεκκίνησης στο άμεσο μέλλον.

Κυρίες-κύριοι βουλευτές της συμπολίτευσης,

Σήμερα είναι η τελευταία πράξη του δράματος της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.

Έστω και την υστάτη στιγμή,

-Σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων.

-Συναισθανθείτε την κρισιμότητα της συγκυρίας.

-Επανενωθείτε με το λαϊκό αίσθημα.

-Κοιτάξτε κατάματα τους πολίτες.

Αξιώστε προκήρυξη εκλογών ώστε, μετά από τη νωπή λαϊκή ετυμηγορία, να φύγουμε όλοι μαζί μπροστά με ένα νέο εθνικό όραμα αξιοπρέπειας, αυτονομίας, ανάτασης.

Διαφορετικά, θα είστε συνένοχοι και συμπρωταγωνιστές στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία που θα γραφεί με μελανά γράμματα εις τας Δέλτους της Ιστορίας.

Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι Βουλευτής ΑΤΤΙΚΗΣ του ΣΥΡΙΖΑ, 

Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και Υπεύθυνος Τομέα Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ