Το δολοφονικό «Ισλαμικό Χαλιφάτο»

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ

ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦ. ΕΘΝΟΣ

Η κατάσταση στη γειτονική μας Μέση Ανατολή και ειδικότερα στη Συρία και στο Ιράκ χειροτερεύει διαρκώς, αφού εμφύλιες συρράξεις έχουν οδηγήσει στην κατά τόπους επικράτηση του πιο ακραίου θρησκευτικού φανατισμού, με τη μορφή του δολοφονικού «Ισλαμικού Χαλιφάτου». Ωστόσο, οι ηγέτες των δυτικών κρατών, που εκδηλώνουν σήμερα τον αποτροπιασμό τους για το καρκίνωμα αυτό, λησμονούν τις δικές τους ευθύνες για όσα συμβαίνουν.

Το μεγαλύτερο μερίδιο φέρουν οι ΗΠΑ, οι οποίες την άνοιξη του 2003 επενέβησαν στρατιωτικά στο Ιράκ και ανέτρεψαν το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Το γεγονός ότι ο τελευταίος ήταν αιμοσταγής δικτάτορας δεν συνεπαγόταν κατά κανέναν τρόπο τη νομιμοποίηση της ξένης εισβολής, και μάλιστα χωρίς να έχει μεσολαβήσει καμία σχετική απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Άλλωστε είναι προφανές ότι ο πραγματικός λόγος της επέμβασης δεν ήταν η ενόχληση της υπερδύναμης για τον αυταρχισμό του παλιού της γνώριμου Σαντάμ, που τον είχε υποστηρίξει επί δεκαετίες έως το 1991, αλλά η επιδίωξη του πολεμοκάπηλου πλανητάρχη Μπους του νεότερου να ελέγξει διά της βίας τους φυσικούς πόρους της περιοχής του Περσικού Κόλπου.

Οι μεταγενέστερες εξελίξεις απέδειξαν όχι μόνο ότι οι αμερικανικές επιδιώξεις ήταν ανεδαφικές, αλλά και ότι η πλήρης κατάρρευση του κράτους και ο διαρκής εμφύλιος πόλεμος που τη συνοδεύει μπορούν να αποδειχθούν ενίοτε ακόμη χειρότερα από ένα δικτατορικό καθεστώς. Τις συνέπειες εξάλλου δεν τις υφίστανται μόνο οι εθνοτικές και θρησκευτικές κοινότητες του Ιράκ, αλλά προσεχώς και άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων ενδεχομένως και η δική μας, όταν θα αντιμετωπίσουν κύματα εξαθλιωμένων προσφύγων από εκεί. Το δίδαγμα της τραγωδίας θα έπρεπε να είναι ότι η άσκηση ένοπλης βίας στις διεθνείς σχέσεις οφείλει να αποκλεισθεί σε κάθε άλλη περίπτωση, εκτός μόνο από εκείνες που προβλέπονται στο διεθνές δίκαιο και ειδικότερα στο Καταστατικό του ΟΗΕ (αυτοάμυνα ή εφαρμογή αποφάσεων αρμοδίων οργάνων του τελευταίου).

Ένα τέτοιο δίδαγμα όμως δεν είναι πρόθυμοι να το αποδεχθούν όσοι χύνουν σήμερα κροκοδείλια δάκρυα για τα θύματα του «Ισλαμικού Χαλιφάτου», διότι σεβασμός του διεθνούς δικαίου θα σήμαινε μακροπρόθεσμα αδυναμία χρήσης των επιθετικών τους εξοπλισμών για την προώθηση των οικονομικών και άλλων συμφερόντων τους και μαρασμό των στρατιωτικών συνασπισμών. 

Η υποκρισία είναι διαχρονική συνήθεια των ισχυρών.