«Καθήκοντα
και στόχοι ενόψει των Εθνικών Εκλογών»
α.Η σύγχυση αναφορικά με
το Μνημόνιο
Με την παρούσα εισήγησή μου επιχειρώ να σχολιάσω το σχέδιο
εισήγησης προς την ΚΕ, με τον κορμό των βασικών νοημάτων της οποίας συμφωνώ.
Κατ’αρχήν θέλω να τονίσω προς τους αγαπητούς συντρόφους που
αναπτύσσουν δημόσιο λόγο, κάτι που έχω επαναλάβει πολλές φορές και στις συνεδριάσεις
των οργάνων και στα βιβλία και την αρθρογραφία μου και κυρίως στις παρεμβάσεις
μου στη Βουλή: ότι δεν υπάρχει έξοδος από το Μνημόνιο ταυτόχρονα με το πέρας
καταβολής των δόσεων από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Δεν πρέπει να συγχέουμε το τέλος της δανειοδότησης με το
Μνημόνιο.
Η Δανειακή Σύμβαση με τους διάφορους αντισυμβαλλόμενους
περιλαμβάνει μεν τους δικούς της καταπλεονεκτικούς όρους (που συρρικνώνουν την
εθνική κυριαρχία, απαλλοτριώνουν το δικαίωμα επαναδιαπραγμάτευσης της Σύμβασης
και καταγράφουν την …«οικειοθελή» παραίτηση της χώρας από τις αρχές του απαράγραπτου
Εθνικού και Διεθνούς Ανθρωπιστικού Αναγκαστικού Δικαίου), πλην όμως δεν
αποτελεί το Μνημόνιο, καίτοι εμφανίζονται στα ΦΕΚ ως ενιαίο κείμενο.
Μπορεί η Δανειακή Σύμβαση να συνήφθη με την προϋπόθεση
της επιβολής των Μνημονίων της συγκεκριμένης δημοσιονομικής, οικονομικής και
κοινωνικής πολιτικής που καταγράφεται σ’αυτά, πλην όμως δεν αποτελούν το σώμα
της Δανειακής Σύμβασης. Το σώμα τους είναι οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι
και οι άλλες κανονιστικές πράξεις, ο καταιγιστικός δηλαδή νομικός κλοιός μέσα
στον οποίο καλείται να ζήσει η κοινωνία για το αόριστο μέλλον.
Είχα πολλές φορές την ευκαιρία να σας αναλύσω[1] (Βλ. «Για την Ελλάδα και την Αριστερά», Εκδόσεις
Λιβάνη, 2014) εγγράφως
και προφορικώς ότι το Μνημόνιο:
α)Από ιδεολογικής πλευράς είναι ό,τι
πληρέστερο και συστηματικότερο υπάρχει ως σύστημα διακυβέρνησης του επιθετικού
και αντικοινωνικού χρηματιστικοποιημένου νεοφιλελευθερισμού. Αποτελεί τη συνθήκη δευτερεύουσας συμπληρωματικής ενσωμάτωσης της χώρας
στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο ως διαρκώς υποχείριας μεταμοντέρνας «αποικίας
χρέους».
β)Από δημοκρατικής σκοπιάς αποτελεί μέσο
ετερόνομου προσδιορισμού των κυρίαρχων επιλογών της κοινωνίας μας, αφού αφαιρεί
από την εσωτερική πολιτική τάξη, όχι μόνο την επεξεργασία και ελεύθερη συζήτηση
των νόμων, αλλά και την απλή δυνατότητα εσωτερικής επεξεργασίας των μέτρων που
ψηφίζονται. Όλα τα όργανα της λαϊκής κυριαρχίας στερούνται
κάθε πρωτοβουλίας. Έχουν μεταβληθεί σε μηχανισμό υπερπαραγωγής μνημονιακών
νόμων που έρχονται υπαγορευμένοι στην αγγλική γλώσσα, σύμφωνα με ρητή πρόβλεψη
του Μνημονίου (ν.4046/2012 σελ.377).
Η διαρκής άλλωστε
επίκληση-διαφήμιση από τις μνημονιακές δυνάμεις του επιβεβλημένου αυτού μονόδρομου
πλήττει την πεμπτουσία της δημοκρατικής διαδικασίας, δηλαδή τη δυνατότητα
εναλλακτικής λύσης. Παιδαγωγεί, ως εκ τούτου, τους πολίτες σε «μονοδρομικές»,
αντιδημοκρατικές και φασιστικές θεωρήσεις.
γ)Από εθνικής θέασης συνιστά, κατά τις
ρητές διατάξεις των Μνημονίων και της Δανειακής Σύμβασης, μηχανισμό εκχώρησης
μεγάλου μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας και παραίτησης από τους μηχανισμούς
προστασίας του διαχρονικού άυλου και υλικού πλούτου της πατρίδας και της
κοινωνίας.
δ)Από οικονομικής άποψης, στο ελληνικό
Μνημόνιο συμποσούται όλο το συμβατικό οπλοστάσιο της αποικιοκρατίας της εποχής
της νεωτερικότητας, «εκσυγχρονισμένο» με τις νέες επιδιώξεις του χρηματιστικού
κεφαλαίου, που υπό τη γερμανική επικυριαρχία εμπεριέχει όλες τις μορφές
συσσώρευσης πλούτου που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της εξέλιξης του
καπιταλιστικού συστήματος.
Η κυρίαρχη αυτή λειτουργία του Μνημονίου, σε συνδυασμό με το
καταπλεονεκτικό ευρωπαϊκό νομισματικό-δημοσιονομικό σύστημα και τις
νεοφιλελεύθερες απελευθερώσεις των αγορών, καθιστούν αδύνατη για το ορατό
μέλλον κάθε προσπάθεια οικονομικής αυτοδυναμίας της χώρας μας.
ε)Από θεσμικής-ευρωπαϊκής όρασης, το
Μνημόνιο αποτελεί την πρώτη, απολύτως οργανωμένη, προσπάθεια της γερμανικής
κυρίαρχης τάξης να χρησιμοποιήσει την προσωρινή κρίση δανεισμού ορισμένων χωρών
του Νότου (και πρωτίστως της Ελλάδας) για να την μετατρέψει σε μόνιμη κρίση
χρέους και μέσω της νεοφιλελεύθερης λύσης σ’αυτήν, να τροποποιήσει -κατά τα
συμφέροντά της- το κολοβό και ασύμμετρο -ούτως ή άλλως- σχέδιο της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης.
Επιδίωξή της είναι ο σχηματισμός
του «στενού πυρήνα» του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου υπό την ηγεσία της και ο
σχηματισμός περιφερειακών χωρών (υποΠεριφερειών), απολύτως συνδεδεμένων και
εξαρτημένων από αυτήν, όπου δεν θα ισχύει το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κοινωνικό
κεκτημένο».
Γι’αυτό άλλωστε επίσπευσε την
ένταξη των λεηλατημένων από τον νεοφιλελευθερισμό χωρών του τέως υπαρκτού
σοσιαλισμού στην ΕΕ και την ΟΝΕ.
Όλα αυτά είναι η ουσία και το
περιεχόμενο του Μνημονίου. Μάλιστα δε, θέλω να υπενθυμίσω σε όσους τουλάχιστον
μελετηρούς επισκοπούν «τη βιομηχανική παραγωγή των ΦΕΚ», ότι το νομικό οικοδόμημα του
Μνημονίου τώρα ολοκληρώνεται
και οι περισσότεροι ακρωτηριαστικοί μηχανισμοί του σε όλα τα μεγέθη τής
κοινωνικής και οικονομικής ζωής θα τεθούν σε ισχύ από 1-1-2015.
Αν ληφθεί υπόψη και ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Επίτροπος
επί των Οικονομικών διαμηνύουν ότι στην Ελλάδα θα εφαρμοστεί «ένα εκτενές πακέτο φιλόδοξων μεταρρυθμίσεων»,
ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι τώρα εισερχόμαστε στο βασικό σκληρό και
σκοτεινό μνημονιακό τούνελ
Γι’αυτό παρακαλώ τους συντρόφους και τις συντρόφισσες να μην
διαπράττουν το σφάλμα της φράσης «έξοδος
από το Μνημόνιο», αφού όλοι γνωρίζουμε και όλοι έχουμε αποφασίσει ότι μόνον
ακύρωση του Μνημονίου και κυρίως των εφαρμοστικών του νόμων μπορεί να αποτρέψει
τον επικείμενο μνημονιακό όλεθρο του λαού μας.
Η συχνή αυτή σύγχυση, που υποδηλώνει άγνοια «εν τοις όροις»,
εξυπηρετεί άθελά της τις σκόπιμες συγχύσεις περί δήθεν εξόδου από το Μνημόνιο
που προκαλεί κάθε τόσο η μνημονιακή κυβέρνηση και η σύμμαχός της δημοσιολογία.
β. Πρώτος στόχος: Η
επίτευξη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας
Με το κείμενο ιδεολογικού προβληματισμού, που σας
κοινοποίησα στις 28-9-2014 με τίτλο
«Κυβερνητισμός και Αριστερά», επισήμανα τα προβλήματα και ανέδειξα τις
δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε όταν σύντομα αναλάβουμε (όπως είναι πολύ
πιθανό) την κυβέρνηση της χώρας.
Οι ισχυρισμοί που αναπτύσσω σ’αυτό ισχύουν απολύτως και για την παρούσα Σύνοδο της
ΚΕ.
Ενόψει της προετοιμασίας μας για τις Εθνικές Εκλογές, την
πιθανή συνεργασία με πολιτικά κόμματα, οργανώσεις ή πρόσωπα και την κατάρτιση
των ψηφοδελτίων, επιβάλλεται να συμφωνήσουμε άμεσα για τις αρχές και τους
στόχους της προεκλογικής περιόδου για να μην επαναληφθούν τα λάθη που
διαπράξαμε στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές που επισημαίνονται ακροθιγώς και στο σχέδιο
εισήγησης.
Ο βασικός μας στόχος πρέπει να είναι η επίτευξη
της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα μπορεί να στηρίξει αυτοδύναμα στη Βουλή
τη νέα κυβέρνηση. Ο στόχος αυτός, προϊόντος του καταστροφικού μνημονιακού
πολιτικού χρόνου, γίνεται όλο και πιο ρεαλιστικός, ιδίως μετά τη Θεσσαλονίκη
και τη θετική αποδοχή που είχε στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ο στέρεος,
συνεκτικός και προγραμματικός λόγος που αρθρώθηκε από τον σύντροφο Πρόεδρο.
Με δεδομένα:
-την ελληνική και ευρωπαϊκή «ασυγχρονία» του
ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχω παλαιότερα αναλύσει,[2] [1] (Βλ. «Για την Ελλάδα και την Αριστερά», Εκδόσεις Λιβάνη, 2014).
-τον a priori
αποκλεισμό κάθε συμμαχίας από τα δεξιά μας με μνημονιακές και παραμνημονιακές
συλλογικότητες (αφού με αυτές δεν μπορεί να υπάρξει προγραμματική συμφωνία) και
-την απροθυμία της Αριστεράς να συμπράξει σε μια
προοδευτική κυβέρνηση σωτηρίας (παρά την επιβαλλόμενη διαρκή πρόσκληση, για
λόγους αρχής, κυρίως προς το ΚΚΕ, αλλά και τα άλλα αριστερά σχήματα),
η προσπάθειά μας για την επίτευξη του διπλού μας
στόχου, δηλαδή:
α)την ακύρωση του
Μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμου και
β)την καταγγελία της
Δανειακής Σύμβασης μέσω επιθετικής-πατριωτικής επαναδιαπραγμάτευσης,
πρέπει να επικεντρωθεί ολοκληρωτικά στην επίτευξη
της μεγαλύτερης δυνατής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Η δεύτερη γραμμή άμυνας, άλλωστε, των μνημονιακών
δυνάμεων και της Τριαρχίας των δανειστών σ’αυτό
κυρίως σύγκειται: στην αλλοίωση του προγράμματος και της δυναμικής μας μέσω της
έλλειψης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Επομένως, για τον εφικτό πλέον στόχο της
αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής (όχι κυβερνητικής) παρουσίας μας, θα πρέπει να
συγκεντρώσουμε όλες τις κινήσεις, τις παρεμβάσεις και τις προσπάθειές μας.
γ. Για το ζήτημα των
συμμαχιών
Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει να αφήσουμε στα σπίτια μας
τις αυτοποιητικές και αυτοαναφορικές πολιτικο-ιδεολογικές αδυναμίες που δυσκολεύουν
την πραγμάτωση του κεντρικού προεκλογικού μας νοήματος και στόχου.
Οφείλουμε να εμβαθύνουμε στο ζήτημα των
συμμαχιών, κυρίως με προοδευτικά αντιμνημονιακά πρόσωπα ευρύτερης αποδοχής, που
δεν σχετίζονται με τον άμεσο σχεδιασμό και εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών,
αλλά έχουν εναντιωθεί σ’αυτά και έχουν πάρει από καιρό ξεκάθαρη θέση δίπλα μας.
Είναι τα πρόσωπα-σύνδεσμοί μας που ηγούνται στις τοπικές
κοινωνίες όλων των κινήσεων απεγκλωβισμού των κοινωνικών διαστρωματώσεων. Η φράση
του σχεδίου εισήγησης «…που
απεγκλωβίζονται» δεν αφορά αυτούς τους παράγοντες των τοπικών κοινωνιών,
αφού αυτοί ποτέ δεν είχαν ενταχθεί στο μνημονιακό μπλοκ. Και νομίζω ότι η ίδια
αυτή φράση δεν αφορά και στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων, αφού οι «απεγκλωβισμοί»
αυτής της περιόδου γίνονται κυρίως για λόγους προσωπικών φιλοδοξιών.
Προσοχή όμως!
Μια ηγεσία που αισθάνεται ότι έχει ξεκάθαρες
θέσεις, ιδεολογική συνέπεια και διαλεκτική σκέψη για να προσαρμόζει -με τον πιο πρόσφορο κάθε φορά τρόπο- την τακτική της στους στρατηγικούς της
στόχους, δεν φοβάται από το άνοιγμα των ψηφοδελτίων μας στα διακριτά στελέχη
του κοινωνικού χώρου κάθε Εκλογικής Περιφέρειας.
Δεν πρέπει να επαναληφθούν τα μοιραία λάθη των
επιλογών μας στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές, όπου τα τοπικά μας στελέχη μέσα από
μια διαδικασία αυτοανακηρυχτικών συνεδριάσεων έθεσαν διάφορα προσχηματικά
εμπόδια στην πάγια τακτική της Αριστεράς (ακόμη και σε δίσεκτους χρόνους) να
διευρύνει την κοινωνική της βάση και πίστεψαν, εντελώς εσφαλμένα, ότι έχουν το
κατά τον Γκράμσι «κύρος της πλατείας», ώστε να εκφράσουν τα ευρύτερα κοινωνικά
στρώματα που μας στήριξαν στις εκλογές του 2012.
Η περίκλειστη αυτή λογική και ενέργεια, αν μας αποστέρησε
πολλά στις τριπλές εκλογές, σήμερα κινδυνεύει να ακυρώσει (εάν επαναληφθεί) τον
κατεπείγοντα στόχο ενός ολόκληρου έθνους.
Για να μην είμαστε, συνεπώς, μετεκλογικά
«όμηροι» περιστασιακών συστημικών κομμάτων και αντιφατικών νεοφιλελεύθερων συλλογικοτήτων
και φορέων που θα εμποδίσουν την υλοποίηση της πολιτικής μας, πρέπει να
ανοιχτούμε δυναμικά και με κυρίαρχο κριτήριο αυτό της πραγματικής επιρροής και
διείσδυσης στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, σε πρόσωπα και συνδέσμους σηματωρούς
των δημοκρατικών αγώνων του λαού μας για την κοινωνική αλλαγή.
Μην λησμονούμε ότι αν πηγαίναμε με λίστα στις
Ευρωεκλογές, τα αποτελέσματα θα ήσαν παρόμοια με αυτά των Αυτοδιοικητικών
Εκλογών και τότε το παιχνίδι της Αριστεράς και της πατρίδας θα είχε χαθεί! Επομένως
οφείλουμε χάριτες στον επινοητή αυτής της αλλαγής, δηλαδή της σταυροδοσίας των
ευρωβουλευτών.
Με την ευρεία και πλατειά δημοκρατική διαδικασία καθορισμού
υποψηφιοτήτων-συμμαχιών προωθούμε ταυτόχρονα και τον δεύτερο αναγκαίο στόχο
μας, χωρίς τον οποίο η πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο ούτε μπορεί να διαρκέσει επί
μακρόν, ούτε να αποδώσει τα μέγιστα: τη μεγαλύτερη δυνατή στήριξη των
κοινωνικών στρωμάτων και των τοπικών κοινωνιών στο μεγάλο και δύσκολο αγώνα που
θα δώσουμε αμέσως με την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης.
Με δεδομένη άλλωστε την αδυναμία του Κινήματος
να στηρίξει ακόμη και τους στοιχειώδεις κοινωνικούς αγώνες, πολύ περισσότερο
που τα στελέχη που έχουν διαταχθεί σ’αυτό προτίθενται να μετακομίσουν μαζικά
στα βουλευτικά ψηφοδέλτια, η ευρεία στήριξη των μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού
σε συνδυασμό με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι οι αναγκαίοι όροι για την
επιτυχία του προγράμματός μας.
δ. Η επικοινωνιακή μας
εικόνα
Στη σημερινή λοιπόν συγκυρία και με άμεση και
κατεπείγουσα προτεραιότητα των δύο παραπάνω στόχων μας, πρέπει, επί ποινή
αποκλεισμού από τις δημόσιες εμφανίσεις, να αποφεύγουμε:
-τις ανέξοδες και πολιτικά άσκοπες δηλώσεις,
παρεμβάσεις και ερμηνείες που συσκοτίζουν το κύριο πολιτικό μας πρόταγμα,
-τις προσκλήσεις του καταρρέοντος μνημονιακού
κυβερνητισμού, που θέλει να προξενήσει σύγχυση στο εκλογικό σώμα με την πρόταξη
της αμφισβητούμενης μερικότητας επί της γενικής θέασης,
-τις υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις που
προέρχονται από το «οπλοστάσιο» της προσωπικής ιδεολογικής σκευής του καθενός
και δεν συμβάλλουν στο ομαδικό πνεύμα συνολικής φυγής προς τα μπρος,
-τις δηλώσεις που εμπεριέχουν ιδεολογική μισαλλοδοξία
και διάθεση ρεβανσισμού, κυρίως στις ευαίσθητες κοινωνίες της επαρχίας.
Όλοι πρέπει να ασκηθούμε σε κινήσεις και
δηλώσεις που εμπνέουν αυτοπεποίθηση και κοινωνικό κύρος στην ηγεσία και τα
στελέχη μας. Που εμπνέουν ελπίδα, διαχέουν ευαισθησία και υποδηλώνουν τη συνεχή
αγωνία μας για το μέλλον της χώρας και την προοπτική της νέας γενιάς.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σημειώσω μια βασική σκέψη που
σας είχα εκθέσει και στο παρελθόν και η οποία φαίνεται πως δεν έγινε απολύτως
κατανοητή από πολλούς καλούς συντρόφους μας.
Οι συνεχείς εμφανίσεις (κυρίως στην τηλεόραση) δεν αποτελούν
τις περισσότερες φορές προωθητική δύναμη της εικόνας των στελεχών και της
κατανόησης των ιδεών μας.
Ειδικά οι μαζικές και πολλές φορές διαδοχικές εμφανίσεις των
ίδιων στελεχών μας σε μία μέρα, διαχέουν προς το κοινωνικό σώμα το άγχος της
προσωπικής επιβολής και εκλογής, υποβαθμίζοντας τον προγραμματικό μας λόγο.
Η κατάκτηση του «κοινού» που συγκροτείται με πολλά και
αντιφατικά κριτήρια, απαιτεί αναγνωρίσιμη από τους πολίτες φρασεολογία,
αισθητική, νοηματικό συνειρμό.
Αν δεν υπάρχει αυτός ο σπάνιος συνδυασμός που οδηγεί στην
πειθώ και στην αποδοχή του λόγου μας, τότε το άγχος της εκλογής είναι έκδηλο
και τα καλόπιστα στελέχη μας που αποδίδονται σ’αυτόν τον διαρκή αγώνα δεν
επιτυγχάνουν την αποδοχή του κοινωνικού σώματος.
Η «ενημερωτική» αυτή επίθεση στην κοινή γνώμη και δη σε
προεκλογικούς καιρούς παράγει αμηχανία, δυσπιστία, απόρριψη και αυτό θα φανεί
στις προσωπικές προτιμήσεις του εκλογικού σώματος.
ε. Για τη συγκρότηση των
ψηφοδελτίων
Οι πληροφορίες κυρίως από την επαρχία λένε ότι ένας
μεγαλύτερος γύρος εσωστρέφειας είναι ορατός γιατί πολλοί σύντροφοι δεν έχουν
αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης της χώρας, τη δεσμευτικότητα του
νομικού πλαισίου που μας έχει επιβληθεί, τον δογματισμό και τη σκληρότητα αυτών
που μας επέβαλαν και επιμένουν στον μονόδρομο της νεοφιλελεύθερης αλλοτρίωσης
και λιτότητας.
Σε πολλές επαρχίες διαρρέουν ήδη πληροφορίες και
συνεδριάζουν οι επαρχιακές οργανώσεις εκδίδοντας διάφορες ανακοινώσεις για να
αποκλείσουν πολλούς πιθανούς υποψηφίους από τα ψηφοδέλτια, σε ορισμένες μάλιστα
περιπτώσεις πως έχουν συγκροτηθεί τα ψηφοδέλτια και δεν χωρούν άλλους.
Σε ορισμένους κύκλους μας εξάλλου εμφιλοχωρεί ο φόβος
ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης και δεν έχει αποσβεστεί η επιμονή στην
ιδεολογική καθαρότητα σε ένα διακεκαυμένο τοπία «χαοτικών αβεβαιοτήτων».
Είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης στις ίδιες δυνάμεις είτε από «κοινωνιοφοβικό
ένστικτο», ορισμένοι σύντροφοι διολισθαίνουν σε εσωστρεφείς δικαιολογίες, που
δεν είναι μόνο λανθασμένες, αλλά -ειδικά σ’αυτή τη συγκυρία- εγκληματικές.
στ. Οι τρεις στόχοι μας
ενόψει των εκλογών
Οφείλουμε όλοι να συστρατευθούμε με συνέπεια,
σθένος και κυρίως κοινωνική γείωση στον τριπλό στόχο:
α)στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα
στηρίξει αυτοδύναμα τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,
β)στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική στήριξη
με την επιλογή των κοινωνικών συνδέσμων και
γ)στην πάση θυσία αποφυγή εσωστρέφειας με την υποχώρηση
στη δεύτερη γραμμή μάχης όλων εκείνων των συντρόφων που υποδεκάτισαν ή μείωσαν
καταφανώς με τις μετέωρες υποψηφιότητές τους την κοινωνική μας επιρροή στις
Αυτοδιοικητικές Εκλογές, χρησιμοποιώντας και αμφισβητούμενα (όπως έχω πει) συνθήματα και κυρίως με τη
μέριμνα «να μην χάσουμε την ψυχή μας», σύνθημα που οδήγησε σε αυτοαναφορικές
υποψηφιότητες ερήμην της κοινωνίας και σε αντίθεση με την πάγια τακτική της
συνόλης Αριστεράς.
Σ’ αυτά τα τρία ζητήματα θα κριθούμε όλοι μας, αφού αυτό είναι
το μεγάλο στοίχημα, αυτή είναι η βάση της νίκης μας και της επιτυχίας των
βασικών μας στόχων.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
Αθήνα 17-10-2014
Αλέξης Π. Μητρόπουλος
Μέλος ΠΓ-ΣΥΡΙΖΑ
Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι Βουλευτής και
μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου